impudicus

impŭdīcus ( inp- ), a, um, adj. [2. inpudicus].

I.

Shameless, impudent ( = impudens;

very rare): o facinus impudicum!

Plaut. Rud. 2, 3, 62; cf.

1, 2, 27: crura defringentur, ni istum inpudicum percies,

id. As. 2, 4, 69.—

II.

Unchaste, immodest, lewd (the predom. signif. of the word): Pa. Quod id est facinus? Sc. Inpudicum, Plaut. Mil. 2, 3, 11:

quam tu inpudicam esse arbitrere,

id. Am. 3, 2, 24:

me inpudicam facere,

i. e. to rob of chastity, id. ib. 2, 2, 202:

omnes adulteri, omnes impuri impudicique,

Cic. Cat. 2, 10, 23:

intolerabile est servire impuro, impudico, effeminato,

id. Phil. 3, 5, 12:

et consul et impudicissimus,

id. ib. 2, 28, 70:

mulieres,

id. Cat. 2, 5, 10; cf.:

osculando impudicior,

Plaut. Curc. 1, 1, 51.—

B.

Transf.:

digitus,

i. e. the middle finger, Mart. 6, 70, 5:

si fur veneris, impudicus ibis,

violated, Auct. Priap. 60:

odor impudicus urcei,

disgusting, filthy, Mart. 12, 32, 16. — Adv.: impŭdīcē, unchastely, Tert. Idol. 2:

impudicissime et obscenissime vixit,

Eutr. 8, 22.